Niet voor gevoelige lezers

02/02 - Granada - Nicaragua

Vandaag hebben we een buitenwijk van Granada bezocht en 2 schooltjes waar zowel La Esperanza als het prive initiatief van Karin werkzaam zijn. Om 12 uur verzameld en de jeep van Karin, die met haken en ogen aaneen hangt, volgeladen met rugzakjes met schoolgerief erin om in de schooltjes te gaan verdelen. We waren met zijn zessen. Karin en haar 2 Nederlandse vriendinnen plus Emanuelle die Italiaan is en in Frankrijk woont, Delphina uit Frankrijk en ik. Ik had Emanuelle en Delphina leren kennen op de bus van San Jose naar hier en hun verteld over het project waarop zij vroegen om om mee te kunnen gaan.
Het eerste schooltje wat we bezochten lag in de wijk Las Camelias en da's nog een relatief goede buurt maar ook hier gaan lang niet alle kinderen naar school. Schoolplicht bestaat hier niet en de ouders kunnen dikwijls geen schoolgerief kopen en-of de kinderen moeten overdag mee geld gaan verdienen.
Toen reden we verder naar de wijk La Prusia en dit is dus echt de achterbeurt. Schokkend . De mensen leven er echt in hutten die gemaakt zijn van slechte planken die ze ergens vinden en ook veel versleten ijzeren golfplaten. De hutjes zijn ook zeer klein en de wc bestaat uit een hokje wat verderop met een gat in de grond. Je kan je voorstellen wat dat geeft bij temperaturen van 30 graden en meer.
Na een hobbelige rit zijn we dan aangekomen bij het schooltje en hebben we eerst de kleuterklas bezocht. Toen was ik wel al gepakt... al die lachende gezichtjes en als je dan ziet in welke omstandigheden zij (over)leven. De kindjes zijn gezien de omstandigheden wel piekfijn gekleed. In deze wijk wonen vooral alleenstaande moeders omdat ze ofwel hun man het huis uitgegooid hebben omdat deze toch de ganse dag dronken rondliep. Ofwel hebben zij zelf hun gezin in de steek gelaten, dikwijls om er vandoor te gaan met een veel jonger poppemieke.
We hebben dan nog wat spullen aan de kleuters uitgedeeld > schriften, kleurboeken, potloden, stiften, gommetjes, slijper,... Eentje van die kleuters wou al direct haar vingertje slijpen...
Daarna hebben we rugzakjes uitgedeeld bij de grotere kinderen. Ongelooflijk ontroerend hoe Karin hier onthaald wordt. De kinderen komen haar allemaal omarmen en met zoveel liefde... nog niet dikwijls gezien. Tis precies de Moeder Theresa van Granada.
Die rugzakjes zijn hier in Granada gemaakt door enkele van die moeders die zo dan ook weer iets verdienen en zin aan hun leven geven. Karin betaald.
De rugzakken worden gevuld met schoolgerief dat geschonken wordt (zoals mijne zak gerief die ik al de ganse tijd meesleurde) of wordt aangekocht. Karin betaald.
Vele kinderen komen vragen om nieuwe schoenen want de hunne zijn versleten of ze dragen deze van broer of zus. Elk schooljaar krijgen ongeveer 500 kinderen 1 paar schoenen die ook weer hier gemaakt worden. Karin betaald.
Een aantal kinderen heeft nog geen schooluniform en komen er dus achter vragen. Karin beloofd om ervoor te zorgen en dus wederom, Karin betaald.
Sommige moeders komen nog een extra rugzakje vragen voor een kindje in de familie dat dan niet op 1 van de scholen zit. Karin moet neen zeggen en dat doet haar pijn. Maar haar regel is dat enkel kinderen die regelmatig school lopen in 1 van haar scholen, helpt. Ze heeft geen andere keuze.
Er loopt hier een heel enthousiaste jonge Nicaraguaanse leraar rond en die krijgt 100 dollar per maand salaris. Vorig jaar heeft een Spaans koppel zijn loon betaald en ze zouden het dit jaar ook doen maar anders... inderdaad Karin betaald.
We ontmoetten ook Raoul, een jongeman uit Barcelona. Werkte hier vroeger enkele weken als vrijwilliger, keerde terug naar Spanje en stond enkele weken later terug in Nicaragua om het werk verder te zetten. Woont hier nu 3 jaar samen met een Nica girl die vast werk heeft. Hijzelf werkt al gans de tijd gewoon gratis. Dan is er ook nog eens een onderwijzer die door Karin betaald wordt en ook bv. kleuterleidsters krijgen extra van Karin want deze verdienen ongeveer 2000 Bfr. per maand.

Kijk mensen, hopelijk vinden jullie mij niet teveel een zaag maar net zoals je in Corcovado echt in de natuur moet staan om die ten volle te beleven, zo is het hier ook. Je kan foto's bekijken en verslagen op tv zien... de extreme armoede van deze mensen moet je hier zelf beleven om het ten volle te beseffen.

Maar er is hoop dankzij de goede werken hier. Ik ben zeer blij dat ik de kans gekregen heb om dit bezoek mee te maken. Een ervaring voor het leven. Nu effe alles laten bezinken want het was een zeer emotionele dag.

Greets,
Luc