Nadia's dagboek
Onze reis is ten einde, maar de herinneringen blijven voor eeuwig.
Als ik terugblik op de laatste 14 dagen is het ongelooflijk geweest.
Het was een onverwachte reis naar Guatemala en naar
Zondag 12 februari was het dan zover. De spanning steeg en de zenuwen gingen de vrije loop.
“Zou alles wel vlot verlopen en zou
In Zaventem was er geen probleem, maar dan in Madrid was het een andere soep. In mijn gebroken Engels heb ik wel 6x gevraagd naar de weg, en uiteindelijk was ik aan de juiste gate richting San José in Costa Rica. Hier moest ik nog eens overstappen, maar ik had ondertussen een meisje leren kennen waar ik aan vroeg of het een probleem zou zijn als ik haar zou volgen in de vlieghaven van San José. Zij moest ook naar Guatemala op bezoek bij haar familie en zij sprak dan ook goed Spaans en Engels en dat kwam mij natuurlijk goed uit.
Toen de vlieger in Guatemala lande begon mijn hartje, want groot was het op dat moment niet, sneller en sneller te slaan.
Weer de grote vraag “Zou mijn lieveke daar staan en hoe zou het weerzien zijn na 3 weken”.
Na de pascontrole en mijn rugzak (die gelukkig aangekomen was) , stond hij daar dan “mijn lieveke”.
Blij dat ik was, maar ook o zo moe van de lange reis.
Het was wel direct een andere cultuur. Onderweg met de taxi naar Antigua, waar we verbleven, kon ik al wat kennis maken met Guatemala.
De vele chickenbussen vielen mij op en waar ik ook direct kennis mee maakte was het rijgedrag van de chauffeurs. Ni gewoon!
Aangekomen in Antigua was het al ongeveer 9 u s’avonds. Weinig mensen op straat, enkel hier en daar wat raar volk. Echt veilig voelde ik mij niet.
Maandag 13 februari. Al héél vroeg wakker. Ja natuurlijk sta ik helemaal op mijn kop met het uurverschil. Normaal als je vroeg wakker bent heb je een lange dag, maar niet als je ogen s’avonds om 18u al terug toevallen. Toch een dag of 4 last van gehad.
Antigua wat gaan verkennen. Ook naar de markt geweest. Hier zag ik al het echte Midden – Amerikaanse leven. Veel kindjes die moeten werken, die er ni proper bijliepen en ook veel armoede. Schoenpoetsers waren er ook genoeg. Ook kleine kinderen van een jaar of 5.
Ik had mijn lederen bottinen aan en om de vijf voet werd ik lastig gevallen om mijn schoenen te laten poetsen. We hadden al gewandelt in stoffige straten en ja, echt proper zagen ze er niet uit. Bij de oudere mannen had ik minder problemen om neen te zeggen, maar als die kindjes kwamen vragen om ze te poetsen brak mijn hart als ik neen moest zeggen. Uiteindelijk ze dan toch laten poetsen, want het was niet meer te doen. Die schoenen zijn de rest van de reis niet meer uit de rugzak geweest. Niet omdat ze dan blinkte maar omdat ik mij er niet goed bijvoelde als ik ze liet poetsen door een kind. Maar ginder is dat voor hun de gewoonste zaak, zoveel mensen die dit laten doen. Mannen, vrouwen en kinderen die het dan beter hadden; maar ik had er problemen mee. Zij zijn natuurlijk héél blij dat ze dan iets kunnen verdienen. Slim zijn ze ook wel want hij vroeg eerst 3 quetzal (13.5 bfr.) om mijn bottinen te kuisen maar toen ik mijn broek moest omplooien zag hij dat ze wat hoger waren en zei hij vlug 5 quetzal (22.5bfr.) om ze te poetsen. Daarna hebben we een paar pakjes uitgedeeld. Als je ziet hoe blij ze zijn en dan die lach. Dan komen de tranen in de ogen. Als ze het woord “regalo” (geschenk) nog maar horen, zijn ze al tevreden. Ze moeten nog niet weten wat er in zit om al gelukkig te zijn.
En dan nog te zwijgen over de los lopende honden, die er zo mager bijlopen op zoek naar eten. Ongelooflijk hoeveel we er tegen kwamen op deze reis. Maar ik moet wel zeggen dat het allemaal brave honden zijn. Ze hebben zelfs bang als je er naar toe gaat. De volgende reis zullen de hondenkoekjes niet ontbreken in mijn rugzak.
Dinsdag 14 februari. Een Valentijn om nooit te vergeten. In de vlieger keek ik al mijn ogen uit over de prachtige natuur. We vlogen laag en zo hadden we de perfecte kans om nog meer te genieten van de prachtige groene natuur. Geland, dan busje in naar Tikal. Onderweg werd het alsmaar mooier en mooier. Dan Tikal zelf. Met geen woorden te beschrijven. Als je zo boven de jungle uitkijkt en dan het geluid van de brulapen… … Amai ni gewoon. “Adembenemend”. Ook de vele dieren zo in de vrije natuur. Gewoon prachtig. En dan ons avontuur in de hangmat. Onze 14 februari was serieus gelukt.
Woensdag 15 februari. Na een heel koude nacht in de hangmat nog een wandeling in Tikal gemaakt, waar we dan weer vele apen gezien hebben, ook krokodrillen aan de vijver, neen geen kanjers maar toch al groot genoeg om er bang van te zijn. Zeker een groep van een 30tal eekhoorntjes in de bomen en dan de coatis (neusbeertjes) hebben we ook gezien. Zo door de jungle stappen geeft soms toch een apart gevoel. Bang dat ik misschien een slang of een grote spin zou tegen komen, maar deze reis geen ontmoet. Oeff!!
Dan de minibus naar Flores. Een rustig dorpje, waar we onze dag romantisch geeindigd hebben met een etentje bij kaarslicht aan het meertje.
Donderdag 16 februari. Vroeg opgestaan om de bus naar Río Dulce te nemen. Het was een warme dag en dan nog eens veel volk op de bus, dat was puffen.
Aangekomen in Rio Dulce dacht ik: waar hebben ze ons nu gedropt. Hier zag ik pas het echte leven van Guatemala.
Langs de straat allemaal kraamjes en veel volk, plus nog eens druk van de bussen, auto’s, vrachtwagens en dan nog te zwijgen over het getoeter want daar kennen ze overal iets van. Je moet wel oppassen waar je loopt want hunne stop weten ze niet staan, maar hun toeter amai. Echte mafketels.
Daar een lancha (bootje) genomen over het meer. Onderweg even gestopt om de pakjes van Shanna en Jana en de vele balpennen af te geven aan een weeshuis en dan richting Finca Tatin. Oei! Waar ben ik nu beland, middenin de jungle waar je alleen per boot of te voet weg kan.
Het vochtige klimaat viel mij direct op. Was mij weer even aanpassen. Ons hutje was wel leuk. Glas stond er niet in onze ramen. Alleen muggegaas. Maar dat gaf s’nachts dan weer een apart gevoel met het geluid van de jungle en de regen die met bakken uit de lucht kwam gevallen. Net of je sliep buiten. Wel een paar beten gekregen en ik denk niet alleen van de muggen maar ook van de vlooien, maar dat namen we erbij. Het was weer een ervaring meer.
Vrijdag 17 februari. Het was over met regenen en het werd weer een stralende dag. De lancha terug naar Río Dulce waar we 2 nachten zouden verblijven.
Río Dulce wat verkend en ik begon me er heel goed te voelen. Ook heb ik me al goed aangepast. Voel me al veel veiliger dan de eerste dag.
In feite is er geen 1 keer geweest dat we een onveilig gevoel hadden of dat we moesten oppassen. Ja, die eerste avond was voor mij toch even raar. Ook omdat je word verwittigd door sommige mensen van “pas maar op, want het is ginder gevaarlijk”. Dan krijg je ook een onzeker gevoel. Maar dat was snel aangepast.
Natuurlijk moet je wel goed op je gerief passen, maar dat is bij ons ook als naar Brussel of zo gaat. Of als ze in de boeken al schrijven dat je er best weg blijft, dan doe je dat en zo zoek je zelf geen problemen.
Zaterdag 18 februari.
Ik bleeft echt een paar minuten staan kijken van verbazing. Ik denk dat mijn mond openhing tot aan mijn tenen. Het was altijd al een droom om een mooie waterval te zien en er onder te gaan staan. Bedankt lieveke, voor deze mooie verrassing. Daar hebben we dan een duikje genomen en genoten van de prachtige natuur.
Amai, weer een geslaagde dag.
En dit het ik allemaal te danken aan ons ma en onze pa, want zonder hun zou ik deze reis samen met
Ik heb veel prachtigs gezien maar ook minder leuke dingen en het volgende is er één van.
De laatste dagen na het vlug afgeven van die pakjes, zat ik toch met een gevoel van “Nu hebben we die pakjes meegenomen, maar waar gaan ze nu naartoe”.
Ik wist wel naar het weeshuis maar dat was ook alles.
Daarom zijn we in de namiddag met de lancha terug naar het weeshuis gevaren. Daar hebben we dan een rondleiding gekregen. En…de pakjes waren dus op de juiste plaats. Ze houden ze wel speciaal bij voor als er iemand jarig is of gewwon eens voor geschenkje. Er zijn een 5O-tal wezen, maar veel hebben we er niet gezien.
Maar dit moest ook niet, want dan werd het me weer teveel.
Op de teru weg was ik toch blij dat we deze beslissing genomen hadden om het eens te bezoeken, anders zou ik met vragen blijven zitten en er spijt van hebben.
Zondag 19 februari. Nu met een iets betere bus richting Guatemala City. We zaten vooraan in de bus en de chauffeur was er eentje die rustig reed. Soms te rustig want ik zag soms zijn ogen een paar seconden toe vallen. Ik heb hem dan ook gedurende de rit van 5 uur niet veel uit het oog verloren.
Toch veilig aangekomen in Guatemala City, daar een ander busje op naar Antigua waar we verder een rustige dag hadden.
Maandag 20 februari. Met de minibus richting Atitlán meer. 3 uur onderweg. Je zult denken zoveel bus, maar er is onderweg zoveel te zien. Vooral meer het binnenland in. Veel armoede. Soms kun je zo eens een huisje binnen kijken en veel staat er niet in. Allé, als je het een huisje kunt noemen want vele zijn van hout en ijzeren platen. Vloer ligt er niet in. Wat wel opvalt is dat bij vele gezinnetjes een hond loopt en ook de vele was die bij iedereen buiten hangt. De kinderen lopen meestal op hun blote voetjes. Soms staan ze dan zo triestig te staren naar de voorbij rijdende bussen. Ik zie triestige gezichtjes maar ik denk dat die kinderen wel een beetje gelukkig zijn op hun manier.
Wat je onderweg nog veel ziet zijn los lopende dieren. Ze staan gewoon aan de kant in een berm van misschien 1m breed. Sommige liggen aan een koortje van een 1.5m lang. En niet alleen honden maar ook paarden, varkens, koeien en schapen. En dan razen die bussen en auto’s daar voorbij.
Aangekomen in Panajachel een heel andere natuur. Een groot meer met rondom gebergte en vulkanen. De Lancha genomen richting San Pedro La Laguna. Na 2O minuten bergop met de rugzak, misschien niet lang voor sommigen maar voor mij wel want het was echt stijl en dan nog warm ook, kwamen we in ons hotel. Hier veel rustige wandelingetjes gemaakt. Tof dorpje waar ook véél hippie’s naar toe komen. Onze dag weer romantisch afsloten bij kaarslicht aan het prachtige meer.
Dinsdag 21 Februari. De lancha terug richting Panajachel genomen en een tof hotelletje gevonden. Rustig gelegen. Vandaag hier eens in de winkelstraat rondgelopen. Allemaal winkeltjes en kraampjes met sierraden, hangmatten, denkens, handtassen enz…Wat vooral opvalt zijn de vele kleuren hier. Dit geeft het straatbeeld een tof sfeertje. In dit dorp dragen de meeste vrouwen en meisjes traditionele klederen. Vele vrouwen dragen hun kindjes op hun rug of op hun buik in een laken dat gewoon geknoopt is. Soms nog eens met een dekentje erover. Dan denk ik “sevens stikken die kindjes, geef ze toch lucht”. Ik heb bijna geen één kindje horen wenen die bij hun mama op de rug of de buik hing. Vaders zag je bijna nooit met de kleine kinderen.
Meestal zijn het de vrouwen die aan de kraamjes staan om te verkopen. De mannen kijken vanop een afstand en maken van hun oren, als ze ons niet vlug genoeg aanspreken om iets te verkopen. Kinderen moeten hier ook met vanalles leuren. Zij blijven echt wel aandringen. Soms zijn ze kwaad dat je bij hun niets koopt en bij iemand anders wel. Het zijn wel lange dagen voor deze mensen. Ze zijn er van s’ morgens om alles uit te pakken en blijven tot s’avonds laat om terug in te pakken en de volgende dag opnieuw. Dit alles gaat in grote lakens en word per kar weggevoerd.
Hoe die mensen de moed hebben om dit dag na dag altijd opnieuw te doen, want ik denk dat ze soms niet veel verkopen.
Als je de prijs van iets vraagt, dan mag je zeker zijn dat je het voor de helft van de prijs of soms nog minder kan kopen. Soms kwamen ze achter ons gelopen dat het toch goed was voor de afgesproken prijs. En als ze dat niet deden wist je zeker dat je te weinig geboden had.
Woensdag 22 februari. Weer een avontuur. Vandaag met de chicken bus naar Chichicastenango. De rit duurt wel langer dan met een express busje. Niet omdat de chicken bussen traag rijden want die chauffeurs vlammen goed door, maar omdat ze zoveel stoppen. De mensen staan gewoon langs de weg en steken hun arm uit. Soms maar met 20 meter tussen 2 stops
Ik was wel bang voor onze rugzakken want die lagen gewoon boven op de bus in een rek. De bus geraakte alsmaar voller en voller. Met drie zaten we naast elkaar op de bank. Bij de eerste rit had ik pech dat ik in het midden zat, maar de rit duurde niet zolang. Dan overgestapt op een andere maar weer het zelfde tafereel. Maar nu had
Dan ging de rit verder met een minibusje. Dat viel mee, met 4 in dit busje en wij blij, maar dat was van korte duur want even later zaten we weer op elkaar geperst.
En dan die heuvels. Soms dacht ik “ai, ai die vering gaat het hier ieder moment begeven”. Met een snelheid van 25km/per uur over de heuvels zijn we eindelijk in Chichi aangekomen. Toen we Chichi binnen reden viel direct het vuil op dat overal op straat lag. Vaak zie je dat ook onderweg gewoon allemaal in de kant gesmeten. Of ze gooien het door de ramen van de bus. Maar eigenlijk is het wel te begrijpen want vuilbakken zie je hier weinig of zelden.
Eerst zijn we iets gaan eten, en werden we direct geconfronteerd met een oude bedelaar. Hij bleef echt staan kijken en je kan al denken, mij smaakte het eten ook niet meer en ik heb het aan hem gegeven. Hij was in de wolken en bedankte mij hartelijk. In deze stad zijn we de meeste bedelaars tegen gekomen.
Terwijl we op zoek gingen naar een hotel en zo door de straten liepen, zag het er in ieder geval niet gezellig uit. Maar tegen de avond heb ik mijn mening moeten herzien. Uiteindelijk was het toch gezellig. Vele mensen kwamen s’avonds hun kraam al klaar zetten voor morgen, want dan is het hier een grote markt.
De kramen zijn hier niet zoals bij ons, neen het zijn gewoon houten stokken met een grote plastiek voor de regen of de zon. Er is nog veel leven s’avonds in Chichi.
Na een terrasje zijn we onder de denkens gekropen en was deze dag ook weer geslaagd en keken we uit naar de kleurlijke markt van morgen.
Donderdag 23 februari. Talrijke kraampjes in verschillende straten en op het marktplein. Kleurtjes waren minder aanwezig dan we verwacht hadden. Wel heel veel geborduurde dekens, kussens, handtassen, portemonneetjes enz… Ook zag je vele maskers.
Veel volk, vooral mensen van de omgeving maar ook toeristen . Wij durfde bijna geen foto’s nemen want in de reisboeken staat dat de mensen dit niet graag hebben, maar die andere toeristen klikten er maar op los. Soms met 3 fototoestellen rond hun nek. Ook op de trappen voor de kerk die voor de mensen ook heilig zijn voor offers, wie liep er tussen? die toeristen natuurlijk. Ik vind als je een land gaat bezoeken pas je je aan, aan hun waarden, normen en gewoontes.
Na een paar spulletjes gekocht te hebben en 2 ½ uur later zijn we vertrokken met een volgepropt busje richting Panajachel. Maar nu hadden we geluk en mochten wij vooraan in het busje bij de chauffeur zitten.
In Los Encuentros terug overgestapt op de chickenbus. Eigenlijk valt dit goed mee. Je moet natuurlijk wel tijd hebben. Toeristen zie je bijna nooit op deze bussen.
Als je met deze chikkebussen meerijd ervaar je ook hoe de mensen hier leven. Als je achteraan op de bus zit, zie je al die mooie zwarte haren. Dat doet me denken aan mijn kindertijd toen had ik ook mooi lang zwart haar. De vrouwen hebben allemaal een lange paardestaart en de mannen zijn kort geknipt. En dat valt ook op in de dorpen of steden. Je ziet alleen mannekappers. De mensen hier hebben ook veel gouden tanden. Dus aan tandartsen ontbreekt het hier ook niet, maar een gewone dokter of een ziekenhuis kom je niet vlug tegen.
Aangekomen in Panachel is het nog een rustige namiddag geworden met een klein beetje cadeautjes jacht.
Vrijdag 24 februari. Na een rit van 2 ½ uur door gebergte en bochten zijn we terug op de plaats waar alles begonnen is “Antigua”. Het was geen leuk weerzien omdat we besefte dat onze klok aan het aftikken was. Als ik zo terug kijk op deze laatste 14 dagen vond ik het heel leuk om zo van hier naar daar te trekken met de rugzak. Je komt zo op vele plaasten en overal is iets anders te beleven. Voor mij was het iedere keer weer heel even wennen, maar paste mij vlug aan. Hotelkamers hebben we ook genoeg gezien, maar de hangmat en de kamer in de jungle waren toch één van de speciale momenten om te slapen.
Wat ik bij mij wel ondervonden heb is dat ik wel voor alles gevoeliger was. Bij het minste dat je zag was het emotioneel moeilijk. Bij de prachtige dingen tranen van geluk en bij de minder aangenamen dingen tranen van …. De tranen hebben veel in de ogen gestaan.
Zaterdag 25 februari. Het is dan zover. Inpakken en op weg naar huis. We hebben nog een lange reis voor de boeg maar we kunnen in de vlieger wegdromen van deze prachtige reis en ook natuurlijk al een beetje denkent aan het thuisfront en het gewonen leven.
Graag zou ik verschillende mensen willen bedanken:
- Eerst en vooral ons ma en onze pa. Zonder hen was dit niet mogelijk geweest deze prachtige reis.
- Onze zonen Nick, Jonathan en Benjamin omdat ze zich zo goed mogelijk gedragen hebben gedurende deze 14 dagen. En het mie en pake niet te lastig gemaakt hebben.
- André voor het betegelen van onze wc wat voor
- Annie voor de moeilijke boodschap over te brengen bij de Va.
- Marie-Therese en
- De Mollekes voor de 2 toffe hotel nachten.
- Iedereen van wie we sticks mochten lenen.
- Al wie ons af en toe een berichtje stuurde en die de verhalen volgde op de site.
- De sponsers van het project “La esperanza” en het project van Karin
- De leuke pakjes van Shanna en Jana, de vele kleurtjes, balpennen van Frieda en den Baere voor de kinderen in Guatemala.
- Aja, mijn broer voor het lenen van de rugzak en Yoni voor het lenen van de slaapzak.
- Iedereen dat ons gesteunt heeft.
“Het was een reis om nooit te vergeten”
p.s.: één van de volgende dagen komen er nog een gans pak foto´s op de site
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home