Puerto Jimenez - Costa Rica
Maandag 23/01
Amai wat nen dag. Ik zal maar beginnen met het begin. Rond kwart na 11 aangekomen bij Blanco Lobo busterminal om de bus naar Puerto Jimenez te nemen. Er zat al wat volk te wachten maar op mijn "Ola" werd maar koeltjes gereageerd. Vriendelijk volk denk ik maar zij weten natuurlijk welk een tocht ons te wachten staat.
Oh ja, eerst nog iets over de taxichauffeur die mij van mijn hotel naar de terminal bracht. Toen ik hem voor het hotel liet stoppen en hem zei dat ik naar de terminal van Blanco lobo wou zei hij "No problem". Ok alles ingeladen en dan reed hij eerst de goei richting uit maar nadien begint hij zowat te zigzaggen en moet ik hem steeds zeggen naar waar hij moet rijden. Hijzelf weet de terminal ineens niet meer zijn. Ook als we voor de lichten staan en het springt op groen blijft hij express 15 a 20 seconden wachten... de meter loopt he. Nog nen truc die hij toepast: onderweg aan 2-3 andere taxichauffeurs zogezegd de weg vragen en die spelen het spel mee en kunnen ook maar halvelings antwoorden... de meter loopt he. Gelukkig wist ik ongeveer de weg want anders was hij met mij gans San Jose doorgereden denk ik. uiteindelijk heb ik 70 Bfr. moeten betalen; nie veel natuurlijk maar ik denk dat ik toch het dubbele van de normale prijs betaald heb.
Terug naar de terminal waar al die mensen zo tegen hun goesting zaten te wachten en waar de poort wijd open stond. Wat doet meneer de buschauffeur? Zijn bus, die net ervoor geparkeerd staat, in gang zetten en flink op zijne gas duwen. Gevolg: het gebouw binnen de korste keren vol met uitlaatgassen. Geen reactie van de Costa Ricanen, ze kijken allemaal nog even sip; niet echt een uitbundig gezelschap voor zo'n lange trip.
Eerlijk gezegd, buiten Flora, heb ik niet echt een vriendelijk beeld van de Costa Ricanen. Ik heb met de chauffeur ook een gesprek proberen aan te knopen maar nors dat die man was, amai zeg. Verbaasd was ik ook toen we instapten. Ik die dacht dat alle bagage onderin de bus zou gaan... neen hoor alles mee OP de bus. Het zal onderin al volgestoken hebben zeker? Dus ik met 2 grote zakken en mijne dagrugzak op die bus. Ene zak zat vol met spullen voor La Esperanza en die moest ik noodgedwongen achterin leggen alhoewel ik vooraan in de bus zat. Ikke nie gerust natuurlijk want die gasten achterin konden gewoon alles uit die zak jatten. Gelukkig bleef de plaats naast mij vrij en kon ik mijn rugzak met alle belangrijke spullen naast mij zetten. Na een tijdje heb ik ook door dat deze directe busverbinding niet zo "direct" is. Onderweg worden mensen opgepikt en afgezet waar zij willen. Mooi meegenomen zeker, maar wat wil je, ikzelf betaalde voor deze daglange (370 km.) trip slechts 225 Bfr.
Na 1,5 uur zijn we eindelijk uit verstedelijkt gebied en slingert de bus zich met een behoorlijke vaart door een prachtig groen landschap. Dat is het Costa Rica waarvoor ik naar hier gekomen ben. Na 2,5 uur rijden komen we volop in de mist en de regen te zitten en het zicht is beperkt tot 50 a 100 meter maar we moosten dan ook een 3500 meter hoge top over en dit met een bus die eigenlijk enkel nog voor korte ritjes geschikt is.
Om 15:20 zijn we de top over en komen we aan in San Isidro El General. In deze, naar Costa Ricaanse normen, tamelijk grote stad stoppen we 20 minuten. Nu had ik dus al de ganse tijd mijne grote rugzak naast mij op de bank. Dit was volgens mij geen probleem want iedereen die de bus opstapte had altijd plaats maar "Mister Slechtgezind" maakte mij tijdens het afstappen een opmerking: ofwel moest ik mijn rugzak ook vanachter leggen ofwel moest ik een extra plaats betalen. Ik was nu wel van plan om mijne rugzak in de middengaang te leggen indien er geen plaats meer was. Die chauffeur wou dus wa lastig doen maar op zo'n moment doet "den deze" ook graag lastig. Ik heb vanaf dan mijn rugzak altijd naast mij in de middengang laten liggen. Hij heeft een paar keer vies gekeken in zijn spiegel en ik vies terugzien natuurlijk. Uiteindelijk heeft hij zijne commentaar toch binnensmonds weten te houden.
Ik dacht op deze trip veel te lezen maar ik was altijd maar naar buiten aan het kijken; schoon dat da hier is amai! Overal waar je kijkt ... groen, groen en nog eens groen. Rond 18:00 verlieten we de snelweg, of wat daar moet voor doorgaan, en kwamen we echt in het avontuur terecht. De baan was van dan af niet meer geasfalteerd. Ze was wel verhard maar met honderden, neen duizenden putten in. De gemiddelde snelheid zal toen rond de 30 a 40 km. per uur gelegen hebben denk ik. Ondertussen was het al donker geworden en dat maakte de sfeer nog completer: enkel de buitenlichten van de bus en voor de rest duisternis en ne prachtige sterrenhemel. Uiteindelijk kwamen we na een busreis van 9 uur toe in Puerto Jimenez. Daar stond ne vriendelijke Costa Ricaan ons op te wachten om ons naar een hotel te loodsen om commissie op te strijken. Normaal moet ik daar niet van weten maar nu met al die bagage effe wel. Toen ik hem vroeg wat het zou kosten als hij mijne zak zou meedragen zei hij dat het For Free was... da zal wel. Hier dan het dorp rond geweest en al mijn favoriete hotels (3) waren volzet. Uiteindelijk bij Carolinas verzeild geraakt. Is iets duurder (400 Bfr.) maar ik heb hier dan wel een ruime prive kamer met prive badkamer voor mij alleen dus. Ik was al bij dat ik nog iets vond want anders had ik mijn tentje kunnen opzetten. Heb die gast van pure contentement 2 dollar gegeven.
En waar ik nu ben gasten, das is het voor mij he. Hier voel ik het bloed door mijn aderen stromen en hier voel ik dat ik LEEF. Ondertussen heb ik mijn eigen "hygiene normen" wat verlegd. Ik ben direct in mijn bezwete kleren ene gaan drinken. Zo'n lekker gekoelde pint van 50cc na zo'n lange tocht das het einde he. Ook nog een hamburger met frietjes gegeten. Prijs voor 1 liter bier + hamburger 150 Bfr.
Zo beste blogspotters, dit zal het zijn voor een tijdje vrees ik. Ik verdwijn nu in de jungle en aangezien internet hier duur is ga ik pas op maandag de site terug updaten. Maar dan zal het wel de moeite zijn.
Ook iedereen bedankt voor de mails en commentaren. Blijven sturen!
Hasta luego,
De Spoelle
